منظور من بعضي گفتمان‌هاي سال‌هاي اخير بود كه به‌جاي تأكيد بر مشتركات همه‌ي مسلمانان به‌عنوان يك اصل، و البته دفاع در مقام ضرورت از عقايد تشيع در فرع؛ تركيب‌يي از افراط در شيعه‌نمايي (از شايعات جاي خالي براي صاحب الزمان عج گذاشتن و ميثاق‌نامه در چاه جمكران انداختن تا حد اعلاي آن، بيان رجعت چاوز، در حال‌يي كه جزئيات خود رجعت معصومين بر خيلي از شيعيان هم شفاف نيست) از سويي و ايراني‌گري (مكتب ايران، بزرگ‌نمايي كوروش و ... ) بود كه هر دو و مخصوصاً دومي بهانه‌هاي خوب‌يي به قلم‌به‌مزدان عرب داد كه بگويند ديديد اين‌ها دنبال همان مجوسي‌گري خود هستند و ... و خودم مقالات‌يي از اين دست را در رسانه‌هاي آن‌ور خليج فارس ديده‌ام.