دانشگاهى اندیشیدن، جهادى کار کردن

به نقل از خبر آن‌لاین، در مراسم افطار 30 تیر 93 شهردار تهران در خانه‌ی هنرمندان، داریوش ارجمند اگرچه در آغاز با مخالفت مجری برای سخنرانی روبرو شد اما توانست پشت تریبون برود و حرف بزند. پیش از آن مجری برنامه به او گفته بود که نمی‌تواند سخنرانی کند و از قالیباف خواست تا او برای سخنرانی به روی سن برود. اما قالیباف وقتش را به ارجمند داد و او هم به قول خودش تا آخرین ده شاهی وقت شهردار را برای سخنرانی صرف کرد.

ارجمند گفت:
«هنرمند جاسوس خداوند و نوکر مردم است. ما پول‌مان را از مردم می‌خواهیم و کاری به دولت نداریم اما برای رسیدن به این وضعیت شرایطی نیاز است. این اتفاق به شرطی می‌افتد که اینقدر سنگ جلو پای هنرمند نیاندازند.»

این بازیگر سپس خطاب به هنرمندان گفت:
«باید این جرات را داشته باشیم که آنقدر کاری را درست انجام دهیم که مردم برای کارمان پول بدهند. فرهنگی که نمی‌تواند اقتصادساز باشد، به درد نمی‌خورد؛ مانند اقتصادی که نتواند فرهنگی باشد. معتقدم خانه هنرمندان تبلور این ایده تجانس فرهنگ و اقتصاد است.»

***

هر دو بند صحبت‌های ایشان عجیب به دل من نشست. به نظر من می‌توان به جای واژه‌ی «فرهنگ» در این بندها، واژه‌ی «پژوهش» یا «علم [تجربی]» هم گذاشت و به گزاره‌های درست‌یی رسید که در فرهنگ جهاد دانشگاهی سال‌هاست پذیرفته شده است:

بخش پژوهش و فن‌آوری باید هزینه‌ش را از مردم بخواهد و کاریی به دولت نداشته باشد اما برای رسیدن به این وضعیت، شرایط‌یی نیاز است: این اتفاق به شرط‌یی می‌افتد که این‌قدر سنگ جلوی پای محققین و فن‌آفرینان و نوآوران و کارآفرینان علمی نیاندازند.

محققان و دانشگاهیان باید این جرأت و ممارست را داشته باشند که روزیی بتوانند آن‌قدر کار خود را درست انجام دهند که مردم با اشتیاق برای نتیجه‌ی کارشان پول بدهند. علم‌یی که نتواند اقتصادساز باشد به درد نمی‌خورد، مانند اقتصادیی که نتواند علمی باشد.

معتقد ام جهاد دانشگاهی می‌تواند / می‌توانست / قرار بود تبلور ایده‌ی تجانس علم و فرهنگ و اقتصاد باشد!