مرد ِنبرد
•
ترانه‌یی از امید مهدی‌نژاد
قصه‌ها پر از سکوت ان، پر ِدرد ان، پر ِرنج ان
قصه‌ها می‌گن تو دنیا آدم‌ها دنبال ِگنج ان
قصه‌ی ِدو روی ِسکه قصه‌ی ِشیشه و، سنگ ا
مایه‌ی ِحیات ِدنیا یه بهونه واسه جنگ ا
میون ِشعله و، دود ا آدم‌یی که بی‌گناه ا
تو خودش داره می‌سوزه طلایی که روسیاه ا
تو نگاه ِتیر و، ترکش دل‌ش و، گذاشت و، خون داد
تا به نامردهای ِعالم معنی‌ی ِمرد و، نشون داد
رگ ِپاره‌ی ِزمین و، گره زد با چنگ و، دندون
دل به دریا زد و، گم شد تو بساط ِآتیش و، خون
حالا خیلی وقت ا دریا ساکت ا، امن و، امون ا
رو لب‌ش خنده‌ی ِموج ا، دل‌ش اما پر ِخون ا
پا شو از کنار ِساحل، بس ا هرچی گریه کردی
دوباره بیا تو میدون، حالا تو مرد ِنبرد ای